ย้อนอดีต

                โดยส่วนตัวแล้วผมเกิดที่กรุงเทพมหานคร  แต่โดยที่พ่อแม่รับราชการต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดผมจึงไปใช้ชีวิตในต่างจังหวัดเสียเป็นส่วนใหญ่  จนกระทั้งมัธยมปลายจึงได้กลับมาใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ อีกครั้ง

                ชีวิตในต่างจังหวัดครั้งแรกของผมนั้น  น่าจะเริ่มจากจังหวัดยโสธรเป็นจังหวัดแรก  ในตอนนั้นผมจำได้ว่าไปเรียนที่โรงเรียนอนุบาลจังหวัดยโสธร  คงประมาณอนุบาลสอง 

                ตัวผมมีโลกส่วนตัวสูงตั้งแต่เด็ก  ตอนเรียนอนุบาลสองที่โรงเรียนอนุบาลยโสธรผมไม่มีเพื่อน  คิดว่าเป็นอย่างนั้นนะ  เพราะผมจำเพื่อนที่เรียนด้วยกันไม่ได้เลย

                ผมว่าตอนเด็กๆ  ผมเป็นคนไม่ยอมใคร  ทำอะไรตามใจตัวเอง  มีบ้างครั้งผมจำได้ว่าผมไม่อยากเรียนผมก็ไม่เข้าเรียน  เดินเล่นไปทั่วโรงเรียนคนเดียว  ผมมานั่งคิดๆ  ดูก็แปลกดี  เพราะในตอนนั้นไม่มีใครสนใจผมเลย  ไม่สนใจว่าผมจะเข้าเรียนหรือไม่  จะหายไปไหน  ไม่มีใครตามตัวผมเลย  แล้วผมก็กลับเข้าห้องเรียนเอง

                ไอ้การที่ผมไม่ยอมใครนี่ทำให้เกิดเรื่องจนผมจำไม่ลืม  แต่ผมก็จำไม่ได้หรอกครับว่าเรื่องมันเกิดมาจากสาเหตุอันใด  แต่ผมก็จำมาจนทุกวันนี้  ผมมีเรื่องทะเละกับเพื่อนรวมชั้นคนหนึ่ง  ซึ่งอาจจะมีปากเสียงกันแล้วชกต่อยกัน  คือด้วยการที่ผมไม่ยอมด้วยหรืออะไรก็ตามแต่ในตอนนั้น  ผมคิดเพียงว่าจะต้องเอาชนะให้ได้  เค้าก็อาจจะคิดเช่นเดียวกับผม  เราสองคนจึงชกกัน  ปล้ำกันไปมาอยู่นานมาก  ไม่มีใครห้าม มีแต่เสียงเชียร์ของเพื่อนๆ  ราวกับว่ากำลังดูมวยวัดกันอยู่ 

                ผมจำไม่ได้ว่าผมเจ็บมากน้อยแค่ไหน  แต่ผมจำได้ว่าฝ่ายตรงข้ามผมเลือดอาบทั้งตัว  เสื้อนักเรียนสีขาวของเพื่อนกลายเป็นสีแดงเกือบทั้งตัว  เลือดเพื่อนผมไหลออกมาจากจมูกตลอดเวลา  ซึ่งในตอนนั้นผมว่าไม่ได้ชกกันรุนแรงขนาดนั้น ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าเพื่อนผมเจ็บมากน้อยแค่ไหน  และไม่รู้สึกว่าผมทำผิด  เพราะผมคิดว่าเค้าหาเรื่องผมก่อน  ลูกผู้ชายมันต้องตัวๆ  กัน

                จนกระทั่งมีคุณครูมาแยกออกจากกัน  แล้วคุณครูก็พาเพื่อนผมไปห้ามเลือด  ผมกลับบ้านตามปกติไม่คิดอะไร  คิดว่าเรื่องมันจบไปแล้ว  แล้วมันก็จบจริงๆ

                ในเย็นวันนั้นผมกลับมาบ้านแล้วมองดูคาบเลือดที่ติดอยู่บนเสื้อผม  ทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนผมขึ้นมา  ภาพเลือดที่ไหลออกจากจมูกเพื่อนผมไม่หยุดจนเปื้อนเสื้อนักเรียนจนเป็นสีแดงนั้นติดตาผมมาจนถึงทุกวันนี้

                ผมคิดว่าวันรุ่งขึ้นจะไปขอโทษเพื่อนผม  ที่ผมไม่น่าทำอย่างนั้นกับเพื่อนเลย

                แต่จนทุกวันนี้ผมก็ยังไม่ได้ขอโทษเพื่อนคนนั้นเลย

                เพราะวันรุ่งขึ้นเพื่อนคนนั้นไม่มาโรงเรียนอีกแล้ว  ผมถามคุณครูว่าทำไม่เพื่อนผมถึงไม่มา  คุณครูบอกว่าเพื่อนผมเค้ามีโรคประจำตัว  เลือดมักจะไหลไม่หยุด  คุณพ่อเค้าจึงมาขอลาออกไปเพราะเป็นห่วงลูกเค้า  โดยที่คุณพ่อของเพื่อนผมไม่เอาเรื่องผมเลย  เค้าคิดว่าเป็นความผิดของเค้าที่ดูแลลูกไม่ได้  เค้าจึงเอาเพื่อนผมไปดูแลอย่างใกล้ชิด

                เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ผมเสียใจจนทุกวันนี้  และผมก็สัญญากับตัวเองว่า  จะไม่มีเรื่องทะเละกับใครอีกในชีวิตนี้  และจะพยายามหลีกเลี่ยงให้ได้มากที่สุดในการเผชิญหน้า

                ผมอยากจะกล่าวคำขอโทษกับเพื่อนผมในการกระทำของผมในครั้งนั้น  แต่มันไม่มีโอกาสแล้ว  เพราะผมไม่รู้ว่าเพื่อนผมไปอยู่ที่ไหนแล้วนับตั้งแต่วันที่เราชกต่อยกัน